Rozdział 2.

Upalny sierpniowy wieczór. Blask czerwonego słońca odbija się od spokojnego niczym tafla lodu jeziora. Brak wiatru. Brak jakichkolwiek szmerów czy szumów. Cisza. Nie wiadomo, jakim cudem, ale las i woda wyciszają burczące silniki przejeżdżających po pobliskiej drodze samochodów i motorów, choć powinny tylko je wzmacniać. W tym miejscu zawsze panowały inne reguły, z czego Amelka doskonale zdaje sobie sprawę. Nieskazitelny spokój, który panuje wokół przerywają głosy i śmiechy grupki przyjaciół z dzieciństwa, która  bawi się na ogromnym, drewnianym tarasie przy skwierczącym grillu i dennych piosenkach disco polo. Niektórzy już nieco chwiejnym krokiem próbują wykonywać niestworzone ruchy taneczne, inni z butelką piwa w dłoni toczą zacięte dyskusje o życiu. Tuż między nimi, z wymuszonym uśmiechem na ustach, naprzeciwko Michała siedzi nie kto inny, jak właśnie szatynka. Minęło kilka godzin, a oni nie zamienili bezpośrednio ze sobą ani jednego słowa. Są tak blisko siebie, a jakby jedno bało się zagadać do drugiego. Czy to strach, a może niechęć? Jedno kątem oka zerka na drugie, lecz gdy ich spojrzenia spotykają się ze sobą, peszą się niczym nastolatki. Tyle podchodów, a ich wzrok nie spotyka się ze sobą na dłużej niż kilka sekund, mimo że kiedyś jedno mogło wpatrywać się w drugie godzinami... Czas wszystko zmienia. Zmieniają się upodobania, potrzeby, zachowania, a przede wszystkim uczucia. Amelia, jakby chcąc to udowodnić, siada na kolanach Dawida i czule szepcze mu coś do ucha. Brunet uśmiecha się zawadiacko, po czym całuje ją w czubek nosa i obojgu pojawiają się błyszczące ogniki w oczach. Czy robi to specjalnie? W pewnym sensie tak. Liczy, że Kądzioła da jej spokój. Czy chce zrobić mu na złość? Nawet jeżeli nie, to szatyn tak to odbiera. Czuje wewnątrz złość. Na pewien sposób może i zazdrość? W chwili obecnej jest bezradny. Jedynie mocniej zaciska dłoń na szyjce butelki i upija duży łyk złotego napoju. Aż dziwne, że szkło nie pęka pod naciskiem jego silnego uścisku. Jest wściekły, a mimo to nie może oderwać od nich oczu. Im dłużej na nich patrzy, tym większe czuje rozczarowanie. Nie tak wyobrażał sobie te wakacje. Tyle na to czekał. Tyle razy układał je sobie w głowie. Nie mógł doczekać się, kiedy w końcu spotka Amelkę, a tymczasem wszystko idzie nie tak, jak sobie zaplanował. Nie ma nawet okazji, żeby na spokojnie z nią porozmawiać. Z niechęcią odchodzi wchodzi do środka i odbiera dzwoniący po raz trzeci telefon. Z jeszcze większą niechęcią rozmawia ze swoją dziewczyną. Próbuje zbyć ją pod byle pretekstem. Chce jak najszybciej wrócić na taras, lecz ona opowiada o każdej pierdole, a jego irytuje to jeszcze bardziej niż zwykle. Iwona gada jak najęta, a on w myślach odlicza czas, który spędza z dala od Amelki. Kiedy w końcu kończy rozmowę i wraca na zewnątrz, staje jak wryty. Nie wiedząc czemu nie może oderwać wzroku od wygłupiającej się na brzegu jeziora szatynki z Dawidem, którzy chlapią się i ganiają niczym małe dzieci, a ich śmiechy odbiją się echem po wodzie. Michał w milczeniu podchodzi do przyjaciela i opiera się obok niego o barierkę. Dwóch dorosłych mężczyzn, a wpatrują się w zakochaną parę, jakby nigdy w życiu nie widzieli niczego podobnego. Milczą, a każdy w głowie ma, co innego… - Kuba nie może wyjść z podziwu, że jego mała siostrzyczka dorosła. Do tej pory nie zauważał, że mała dziewczynka, którą zawsze bronił, stała się kobietą. W dodatku po raz pierwszy w życiu przedstawiła mu swojego chłopaka. Nigdy wcześniej tego nie robiła. Zawsze mówiła, że nie są tego warci, szkoda na ich czasu, bo za chwilę i tak będą następni. Widocznie Dawid jest inny. Najważniejsze dla niego jest to, żeby szatynka była szczęśliwa. Nic innego się nie liczy. Z dumą przygląda się siostrze. Michał z kolei nie może dopuścić do myśli, że Amelka może być z kimś takim jak brunet. A może bardziej chodzi oto, że w ogóle z kimś jest? W momencie, w którym Dawid unosi ją do góry i kładzie dłonie na jej pośladki, szatyn zagryza wargę. Jak jego delikatna Amelka może być z tym pakerem? Szatyn przymyka oczy i przypomina sobie jak wrażliwe i miękkie w dotyku było jej ciało. Ciało, po którym teraz błądzą te wielkie łapska.

- Skąd ona go wytrzasnęła? – Michał zwraca się do Kuby, tym samym przerywając ciszę, w której tkwili.

- Poznali się na jakieś imprezie.

- Patrzcie, a podobno nie imprezuje… - szatyn od razu podłapuje. – Taki sportowiec…

- Odezwał się sportowiec, co nie imprezuje. – Kuba wywraca oczami i podśmiewa się z przyjaciela.

- Nie podoba mi się on.

- I dobrze. Ważne, że jej się podoba.  – żartując, Kuba poklepuje Kądzia po ramieniu. – Amelka wygląda na szczęśliwą. Zmieniła się. Wydoroślała…

- Trzeba mieć go na oku. – Michał mówi z pełną powagą i od razu postanawia, że będzie to robił.

- Wyluzuj. Co Ci odbiło? – szatyn nie rozumie zachowania Michała.

- To nie jest chłopak dla niej. Jeszcze się przekonasz…

Apogeum złości przychodzi późną porą, kiedy wszyscy kładą się spać. Michał i Amelka od lat zajmowali pokoje naprzeciwko siebie. Na początku z przymusu, ponieważ tylko ten był wolny, jednak z każdymi kolejnymi wakacjami coraz bardziej im się to podobało. Szatyn nieraz zakradał się do jej pokoju. Tak też miało być i tym razem. Michał myślał, że ta niewielką odległość, która będzie ich dzielić przez najbliższe dni pomoże mu w odbudowie ich relacji. Nie przypuszczał, jednak że Amelka będzie w pokoju z kimś innym niż on. Podirytowany rzuca się na łóżko, a jego wyobraźnia podsuwa mu kolejne obrazy tego, co może dziać się za białymi drzwiami... Chcąc, odgonić od siebie te myśli sięga po laptopa. Wiadomości, filmiki, aukcje, a nawet portale plotkarskie. Nic nie jest w stanie zagłuszyć myśli, które krążą po jego głowie. Michał zaczyna zdawać sobie sprawę, że musi coś z tym zrobić, a zaczyna od wpisania w wyszukiwarkę Dawida. Ku zdziwieniu, nie znajduje tego, na co liczył. Jedynie kilka informacji z klubu, kilka zdjęć z walk... Tego wszystkiego jest bardzo mało. W końcu Dawid dopiero zaczyna stawiać kroki, jaki profesjonalny zawodnik.

- Pff... - mówi pod nosem patrząc na bilans jego walk. Głupek, który walenie po mordach uważa za sport - dodaje w myślach. Zaczyna stukać palcami w obudowę laptopa i całą noc spędza na swoich bezsensownych rozmyśleniach... 

Poranek również nie rozpoczyna się przyjemnie. Pierwsze, co widzi, schodząc na dół to całująca się Amelka z Dawidem. Jeżeli tak ma to wyglądać, to będzie musiał zastanowić się, co zrobić, aby wytrwać do końca tych nieszczęsnych wakacji. Robiąc, kawę przysłuchuje się ich rozmowie.

- Jak to idziesz biegać? - słyszy zdziwiony głos szatynki. - Sam? Nie znasz okolicy...

- Kochanie. - przerywa jej brunet. - Jestem dużym chłopcem. Dam radę. - ponownie ją całuje. - No, chyba, że chcesz iść ze mną...

- W życiu. - prycha, a ton jej głosu wywołuje uśmiech nie tylko u Dawida, ale także i u niewyspanego Michała. Chwilę później chłopak wychodzi, a Amelka wchodzi do kuchni.

- Nie martw się. - Michał zwraca się do niej. - To duży chłopiec... 

- Bardzo duży... - odpowiada szatyna, czym zbija Kądzia z tropu. - Zazdrościsz? - pyta unosząc brew, po czym kolejny raz wychodzi nie czekając na odpowiedź. Zaskoczenie Michała niedługo potem przeradza się w zaintrygowanie. Co więcej ta jej zadziorność zaczyna mu się podobać...

Nie tak to sobie wyobrażałam... Myślałam, że tak będzie łatwiej przedstawiać Wam każdą ze stron, 

a teraz wszystko wydaje się być do d... Chyba przeceniłam sama siebie. Trudno...

Tak zaczęłam, więc tak skończę, ale z góry przepraszam za wszystkie błędy i dziękuję za wytrwałość, która na pewno przyda się nie jednej z Was ;)