Rozdział 3.

Weekend – 2 dni, na które czekamy cały tydzień, a które zazwyczaj mijają w mgnieniu oka. Tak samo było i tym razem. Zwłaszcza, że pół soboty Amelka z Dawidem spędzili w samochodzie, a dopiero wieczór w towarzystwie znajomych. Pół niedzieli relaksu, a już popołudniu szatynka obserwuje bruneta, który zbiera porozrzucane po całym pokoju rzeczy. Przyglądając się zagubionemu Dawidowi, który zdezorientowany drapie się po głowie i rozgląda się po sypialni trzeci raz, Amelka nie może powstrzymać się od śmiechu. Nie sądziła, że ma za chłopaka takiego bałaganiarza. Przy okazji zaczyna zastanawiać się jakim cudem brunet nie gubi swoich rzeczy w hotelach.

- Szkoda, że musisz wracać. – ze smutną miną opiera się o komodę.

- Wiesz, że chciałbym zostać. – Dawid unosi wzrok znad torby i uśmiecha się do niej czule.

- Wiem, wiem… Treningi, przygotowania… - Amelka zaczyna wyliczać wywracając oczami. – Za chciało mi się sportowca… Jakbym nie miała tego dość przez całe życie… Jak nie brat to znajomi…

- Ejjj… Myślałem, że jestem spełnieniem Twoich marzeń. – brunet porusza ochoczo brwiami.

- Jakbym nie mogła wziąć się za jakiegoś normalnego chłopaka. – kontynuuje. – Takiego, co by był cały czas na miejscu. Pracowałby od 8 do 15.

- W banku albo biurze? – pyta Dawid, niechlujnie wrzucając znalezione koszulki do torby.

- Dokładnie!

- Zanudziłabyś się z nim na śmierć. – zaczyna się śmiać i zagryzając wargę podchodzi do Amelki, po czym namiętnie wpija się w jej usta.

- Skąd wiesz, że z Tobą się nie nudzę? – szatynka pyta prowokująco, pomiędzy kolejnymi pocałunkami.

- Zaraz się przekonamy. – Dawid przerzuca ją przez ramię i podchodzi do łóżka.

- Myślałam, że musisz już jechać. – Amelka coraz bardziej go prowokuje. – Mówiłeś, że się śpieszysz…

- Jeszcze mam chwile. – uśmiecha się zawadiacko i delikatnie muska ją po szyi.

- Właśnie o tym mówię! – szatynka ożywia się, jednocześnie wplatając palce we włosy bruneta. – Myślę, że… Taki bankowiec… Miałby dużo więcej… Niż… Chwilę… - Amelka szepcze mu do ucha, lecz już po chwili nie jest w stanie się z nim droczyć i ulega jego pieszczotom…

W tym samym czasie przyjaciele z dzieciństwa korzystają z ostatnich „chwil wolności”. Rozłożeni na leżakach sączą piwo i jak zwykle rozmawiają o siatkówce, samochodach i kobietach. Tematy, które przewijają się w każdej ich rozmowie.

- Przydałby się nam taki męski wypad. – temat zmienia Kuba.

- Ja Ci dam męski wypad. – tuż za ich plecami słychać zachrypnięty głos Patrycji.

Wszyscy jak jeden mąż podrywają się z miejsc i z uśmiechem od ucha do ucha witają się ze swoimi partnerkami. Wszyscy z wyjątkiem Michała. Na jego szczęście Iwona nie mogła przyjechać. Nie udało jej się załatwić wolnego w pracy. On z kolei zrobił wszystko, aby nie przegapić tego wyjazdu. Sam do końca nie wie, jakim cudem udało mu się ją przekonać do tego wypadu. W końcu wydawać by się mogło, że powinni spędzać razem każdą wolną chwilę, a tymczasem spędzają osobno wakacje.

- Kochanie… - Kuba od razu podlizuje się do swojej dziewczyny. – Nawet nie wiesz jak się za Tobą stęskniłem. – mocno się do niej przytula.

- Nie czaruj mi tu. Lepiej mów gdzie ta Twoja siostrzyczka. – blondynka rozgląda się po całym tarasie, lecz nigdzie nie zauważa Amelki.

- Pomaga Dawidowi w pakowaniu.

- Jakby sam nie umiał… - burczy pod nosem Kądziu.

- Siema Misiek. – Patrycja zwraca się do szatyna. – A właśnie jaki on jest? Takie ciacho jak mówiła? – uśmiechnięta porusza brwiami.

- Ciacho? – dziwi się Kuba i politowaniem patrzy na ukochaną.

- Ciacho. Przystojny, dobrze zbudowany, zabawny. – dziewczyna wymienia, czym celowo bardziej go denerwuje. – No, więc jak?

- Szkoda gadać. – podsumowuje Kądzioła.

- No, co Ty? Aż tak źle? – blondynka spogląda na swojego chłopaka. – A Amelka tak go wychwalała… W ogóle to, co Ty taki zamyślony? – zwraca się do Kuby.

- Wiedziałem, że jak zaprzyjaźnisz się z moją siostrą to nic dobrego z tego nie wyjdzie…

- Głupek. – Patrycja puka się w czoło i kręci głową na słowa chłopaka.

- Żartuje. Chodźcie! – ruchem ręki wskazuje dziewczynom na leżaki. – Pijecie? Piwo? Wino? – pyta rozochocony. A reszta chłopaków mu wtóruje.

- Drinki! – jednogłośnie decydują dziewczyny.

- Wakacje czas zacząć! – wszyscy radośnie wznoszą toast.

Smutek po pożegnaniu zamienia się w salwę śmiechu. Dziewczyny są w swoim żywiole i w błyskawicznym tempie nadrabiają stracony czas. Chłopaki nawet nie próbują już za nim nadążyć. Nie mają szans. Dziewczyny zmieniają tematy jak rękawiczki, do tego jedna przekrzykuje drugą, każda mówi o czym innym, a najdziwniejsze, że wszystkie wiedzą, o co chodzi. Kobiety…

- Nie mam sił. – Amelka poprawia włosy i wstaje, aby rozprostować kości. Od śmiechu boli ją zarówno brzuch, jak i policzki. Dawno już się tak nie czuła. Tego jej było trzeba. Z pustą szklanką idzie do kuchni po wodę, lecz nieruchomieje, kiedy do niej wchodzi. Ku jej oczom od razu ukazuje się Kądzioła, robiący kolejne drinki. Nie wiedząc, co robić, odwraca się na pięcie i już ma zamiar wyjść, gdy zatrzymują ją słowa chłopaka.

- Cały czas będziesz mnie unikać? – na dźwięk głosu Michała po jej plecach przechodzą, aż ciarki. To niewyobrażalne jak bardzo jego głos od zawsze na nią działał. Bierze głęboki oddech i podchodzi do lodówki. Pomału wyciąga dzbanek i bez słowa napełnia szklankę wodą. – Spokojnie. Już wychodzę. – dodaje Michał, gdy dziewczyna jedynie go wymija.

- Nie wiedziałam, że tu będziesz… - Amelka odzywa się, dopiero gdy szatyn kończy ustawiać szklanki na tacy i już ma zamiar wyjść z kuchni.

- W kuchni czy tutaj? – Michał odwraca się do niej i patrzy jej prosto w oczy. Jednak nie widzi w nich tego, co widział kiedyś.

- Co Ty tu robisz? – szatynka mruży oczy i pyta z wyrzutem. – Nie powinieneś grać? Albo chociaż trenować? – pyta ze złością, co nie uchodzi jego uwadze. – Przecież trwa sezon…

- Mam kilka dni wolnego. – Michał mówi z niezadowoleniem. – Kontuzja. – dodaje i przenosi wzrok na nogę. Amelia robi to samo i dopiero teraz zauważa jego zabandażowane kolano. Nerwowo przygryza wargę i czuje się głupio, ponieważ wcześniej niczego nie zauważyła. Daje tym samym Kądziowi jasno do zrozumienia, że w ogóle się nim nie interesuje. W końcu inaczej wiedziałaby o jego problemach ze zdrowiem. W myślach sama wyzywa się od idiotek, a jego smutne i rozczarowane oczy sprawiają, że czuje jeszcze większe wyrzuty sumienia. Ponownie zapada niezręczna cisza. Michał jeszcze przez chwilę nie odrywa od niej wzroku, lecz kiedy Amelka odwraca się od niego, rezygnuje. Wie, że teraz nic nie wskóra. Ponownie chwyta za tacę, wymija dziewczynę i już ma zamiar wyjść, lecz nie może się powstrzymać.

- Nie sądziłem, że moja obecność będzie Ci, aż tak przeszkadzać… - dodaje, zatrzymując się w progu.
Oszołomiona Amelka stoi na środku kuchni jeszcze dobrych kilka minut. Michał zawsze na wszystko reagował bardzo emocjonalnie i chociaż wydaje się być twardy, zawsze wszystko brał do siebie, i chyba właśnie dlatego jego zarzut tak bardzo ją zabolał. Powinna się cieszyć, bo teraz powinien dać jej spokój, lecz wcale nie jest zadowolona...

Oczywiście mam nadzieję, że żadna kontuzja do nikogo się nie przypałęta! :)

Czekałyście na wyjazd Dawida, więc proszę bardzo :). 
Nie oznacza to jednak, że znika raz na zawsze ;p. Pozdrawiam :)

* Jeśli jesteście ciekawie jak ja wyobrażam sobie Dawida, zapraszam do zakładki Bohaterowie, która uległa małej poprawce ;)