Rozdział 5.

Przyśpieszony puls, mrowienie, a wręcz skręcanie w brzuchu, napływ gorąca, niemożność stania w miejscu, czasem dreszcze i zimne poty – wszystko to, co pojawia się wraz z nerwami przed ważnymi wydarzeniami. W tym przypadku obawa przed rozmową – czynnością zwykłą, którą wykonujemy codziennie nawet i po kilkanaście razy.  

Jednak czasami to, co wydaje się najprostsze okazuje się być najtrudniejsze… 

Zdenerwowany Michał przechadza się po pokoju Amelki w tą i wewte. Przebywał w nim tyle razy, a nigdy tak się nie czuł. Nawet wtedy, kiedy w lipcową noc zakradł się do jej pokoju po raz pierwszy. Minęło tyle lat, a tutaj nic się nie zmieniło. Nic poza nimi i poza emocjami, które im towarzyszą... Chodząc w kółko, próbuje ułożyć sobie w głowie słowo po słowie, co ma jej powiedzieć. Nigdy nie był dobry w wyznawaniu uczuć, w przepraszaniu, a co dopiero w przyznawaniu się do błędów. Najgorsze, że nie wie od czego powinien zacząć. I właśnie w tym momencie zdaje sobie sprawę z tego, co tak naprawdę tu robi. Wcale nie chce przeprosić jej za wczorajszy wieczór. Nie z tego powodu czuje się winny. Nie chodzi też oto jak oschle ją dziś potraktował. Przez ten cały czas chodziło mu zupełnie o coś innego, o coś znacznie większego. Zawsze chodzi o coś większego... Z zakłopotaniem przeczesuje włosy. Siada na brzegu jej dużego łóżka. Łóżka, na którym nieraz oglądali filmy, wygłupiali się i kłócili. Nieskazitelnie biała pościel, którą właśnie wygładza dłonią, przypomina mu o upojnych nocach, które w niej spędzili. Dłońmi pociera o uda i nagle podrywa się z miejsca. W myślach pluje sobie w brodę za to, jaki był głupi. Jak ma powiedzieć jej o swoich uczuciach? Jak powiedzieć, co tak naprawdę czuł 2 lata temu? Jak jej to wszystko wytłumaczyć? A co czuje teraz? Kolejne pytania, które pojawiają się w jego głowie.

Amelia wcale nie ma łatwiej. Para, która wciąż unosi się w łazience dodatkowo podnosi temperaturę jej ciała. Przerażona opiera dłonie o umywalkę i spogląda na swoje odbicie w lustrze. Bierze głęboki oddech, a po chwili jeszcze jeden i jeszcze. Drżącymi rękoma nakłada krótkie spodenki, a następnie bokserkę. Palcami roztrzepuje wilgotne włosy. Serce wciąż wali jej jak szalone. Odruchowo sięga po kosmetyczkę, a kiedy wyciąga z niej tusz do rzęs, odrzuca go z uśmiechem. 

- Co ja robię? – pyta sama siebie.

Po co się stroi? Wcale nie musi, a tym bardziej dla niego. W końcu nie kto inny jak Michał oglądał ja nieraz nieumalowaną. Co więcej zawsze naturalna podobała mu się bardziej. Na samą myśl o tym znowu zagryza wargę. Czemu o tym myśli? Czemu chce mu się podobać? Może specjalnie powinna się umalować? Zrobić mu na złość, pokazać, że już nie jest taka niewinna i naiwna. Jedyne słowo, które przychodzi jej na myśl to - dziecinada. Po chwili wychodzi z łazienki z kamienną miną. Opiera się o futrynę i wodzi wzrokiem za Kądziołą, który przygląda się fotografiom wiszącym na ścianie. Kiedy szatyn bierze do ręki zdjęcie, które rano przykuło i jej uwagę, podchodzi i staje tuż za nim. Kiedy do jej nozdrzy dociera jego zapach, który od zawsze uwielbiała, wszystkie nerwy uchodzą, a strach i niepokój przemieniają się w poczucie bezpieczeństwa. To jedno z uczuć, które zawsze kojarzyły jej się z Michałem. Od zawsze był fajniejszym bratem niż Kuba, lepszym przyjacielem niż każdy innych chłopak, niestety nie okazał się lepszym chłopakiem niż inny, na których trafiała...

- Kiedy to było… - mówi z uśmiechem na ustach, a na dźwięk jej głosu Michał odkłada zdjęcie na miejsce.

- Amelka ja… - ponownie się zacina. Patrząc w jej niebieskoszare oczy, ponownie nie jest w stanie wydobyć z siebie słowa. Jej widok go rozczula. Jego mały Aniołek. Wygląda jeszcze piękniej niż kiedyś. Sam nie wie, dlaczego tak reaguje. W końcu minęło tyle czasu. Nie powinien mieć przy niej żadnych kłopotów, żadnych oporów, a już dawno nie był w towarzystwie dziewczyny tak bardzo zmieszany jak teraz.  – Przepraszam za…

- Nie to ja. – Amelka mu przerywa. – To ja przepraszam. Nie powinnam tak się zachowywać. – marszczy nos, co jest dla niego znakiem, że szatynka również się denerwuje. – Przykro mi z powodu nogi. To coś poważnego? – pyta skruszona i spuszcza wzrok.

- Mogło być gorzej. – szatyn bagatelizuje sprawę, przecież nie o tym chce rozmawiać.

- A co z Kubą? Gra z kimś innym? Jak długo będziesz miał przerwę? Nie powinieneś mieć jakieś rehabilitacji albo czegoś? – pyta jak nakręcona, nie dając mu nawet szans na odpowiedź. – Co u Ciebie?

- Po woli. – Michał unosi jej pobudek i posyła jeden ze swoich najczulszych uśmiechów. – Nie dałaś mi dokończyć. – jednak nie chcąc przeciągnąć struny, opuszcza dłoń. – Tak dawno nie rozmawialiśmy… Tyle czasu Cię nie widziałem…Tyle się wydarzyło... To wszystko, to... Ja... - duka, nie mogąc oderwać wzroku od jej pełnych, malinowych warg.

- Proszę Cię, nie wracajmy do tego, co było. – wypowiadając to, zmienia się jej spojrzenie. W jej oczach pojawia się smutek.

- Ale… 

- Wszystko się zmieniło. My się zmieniliśmy. - kontynuuje. - Dorośliśmy, dojrzeliśmy, zapomnieliśmy… - Milknie. Dlaczego to powiedziała? Nigdy nie zapomniała. Michał również nie zapomniał i z trudem powstrzymuje się, aby zaprzeczyć. - Nie powinniśmy tak się zachowywać. Kłócić się i w ogóle... - sama nie wie, co mówić. - Wszyscy chyba już zauważyli, a nie powinni...

- Masz rację, ale ja... Nie chcę się kłócić. 

- Ja też nie. - szatynka unosi wzrok i zatapia się w niebieskich tęczówkach Kądzia. - Brakowało mi Ciebie. To znaczy naszych rozmów, wygłupów... Tęsknię za Tobą... - mówi szeptem, nie wierząc w to jak szybko się do tego przyznała. Wystarczyła chwila przy nim i wszystko wróciło...

- A ja za Tobą, Aniołku. - Michał odpowiada z czułością i od razu mocno się w nią wtula. Amelce, aż uginają się kolana, gdy szatyn tak czule ją nazywa. Tylko on tak do niej mówił, a przez to wszystko wraca z jeszcze większą siłą. Bliskość. Zdecydowanie są zbyt blisko. Chociaż obydwoje tego potrzebowali, teraz nie wiedzą, co maja zrobić. Sekundy podczas, których tkwią w uścisku, dłużą się jak godziny, a oni stają jak osłupieli. - Myślisz, że możemy spróbować...

- Przyjaźni? - pyta niepewnie, wchodząc szatynowi w słowo.

- Przyjaźni... - odpowiada z nutką rozczarowania w głosie, choć w głębi doskonale zdaje sobie sprawę, że od czegoś trzeba zacząć.

Po takim wstępie dalsza konwersacja powinna przebiegać bez problemowo. Dwójka pogodzonych przyjaciół powinna próbować nadrobić stracony czas. Tematami powinni sypać jak asami z rękawa, buzie nie powinny im się zamykać, a policzki powinny ich boleć od śmiechu. Okazuje się jednak, że słowo przepraszam nie załatwia wszystkiego. Nie wymazuje przeszłości i nie burzy muru, który powstał. Cisza, której kiedyś nie było teraz jest krępująca i niezręczna, a o pogodzie nie chce rozmawiać żadne z nich.

- No, więc... - w końcu odzywa się Kądzioła. - Opowiedz o tym swoim Dawidzie. Skąd go wytrzasnęłaś? - chcąc rozluźnić atmosferę, wchodzi na kruchy ląd. 

- Skąd ta wrogość?

- On jest zupełnie inny... - dodaje po chwili i w ostatniej chwili gryzie się w język, aby nie wyskoczyć z tekstem, że w ogóle do niej nie pasuje.

- Inny od Ciebie? - Amelka nie wierzy, że wypowiada to na głos, a mina Michała jest nie do opisania. Najgorsze jednak, że to prawda. Dawid jest zupełnie inny i chyba właśnie dlatego Amelka z nim jest. Nie chciała, aby coś, a tym bardziej ktoś jej o nim przypominał... - A Ty? Spotykasz się z kimś?- pyta od razu, czując jak rumienią się jej policzki.

- Można tak powiedzieć. - Michał odpowiada niechętnie. Widać, że nie chce rozmawiać o Iwonie. 

- Może lepiej powiedz skąd Ty ją wytrzasnąłeś, skoro wszyscy tak się cieszą, że nie przyjechała... - w głosie Amelki słychać wyższość i zadowolenie. W końcu jej chłopaka wszyscy polubili. Dopiekła Michała, chociaż wcale nie chciała.

- To chyba nie jest najlepszy temat.... - zauważa po chwili szatyn.

- Sam zacząłeś, ale masz rację... 

Ponownie zapada cisza. Ponownie czują się niezręcznie i nie są w stanie na siebie spojrzeć. Chyba obydwoje się przeliczyli, bowiem mur jest za wysoki, aby go przeskoczyć od tak... Na wszystko musi przyjść pora. Na wszystko trzeba zapracować, ale w końcu nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. 

- Pójdę już. - mówi Kądziu,gdy wstaje z łóżka.

- Dobranoc. - Amelka wzrusza ramionami, zdając sobie sprawę, że wszystko potoczyło się nie tak jak miało.

- Dobranoc Aniołku. - Całuje ją w czoło i wychodzi, kolejny raz wyzywając się w myślach od kretynów. 

Tej nocy nie śpią obydwoje, a ich myśli krążą tylko i wyłącznie wokół drugiego. Męczy ich tylko jedno pytanie - co teraz będzie? 

Pod ostatnim rozdziałem zwracałyście uwagę na sporą liczbę błędów za co najmocniej przepraszam! Dodawałam na szybko i mam nadzieję, że więcej nie będzie, aż tak źle ;).