Prolog

Pierwsza miłość – wielkie uczucie czy zwykłe zauroczenie? Młodzieńcza głupota, szaleństwo, zabawa czy uczucie na całe życie? Czy można o niej zapomnieć? Można wymazać ją ze wspomnień? A może ona nic nie znaczy? Czasem na pewno lepiej, żeby nic nie znaczyła... Jak często chcemy o niej zapomnieć, a nie możemy? Jak często to jedna z naszych największych pomyłek? Jak często potrafi zmienić całe nasze życie? Życie, które dopiero się zaczyna…

Mówi się, że pierwsza miłość nie rdzewieje. Czy to prawda? W ilu przypadkach? Dla Amelii to zwykłe ludzkie wymysły. Jedna z kolejnych głupot, jakie próbowała wpoić jej babcia. 22-latka nie siadała na kilka sekund, kiedy wracała po coś do mieszkania. Nie zwracała uwagi na czarne koty, zakonnice czy kominiarzy. Kiedyś raz, nie wiedząc czemu, chciała coś odstukać w niemalowane drewno, lecz dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że w domu nie ma niczego takiego. Śmiała się z siebie przez godzinę i obiecała sobie, że nigdy w życiu nie kupi do swojego mieszkania niczego w surowym stanie.  

Amelka nigdy nie żyła przeszłością. Umiała się od tego odciąć. Bynajmniej tak się jej wydawało... Już jakiś czas temu przestała zastanawiać się nad tym, czy to w ogóle była miłość. Bo, co to było? Dla niej – niby miłość, wielka lecz szczeniacka. A co z nim? Kochał czy się bawił? Nie wiadomo. Ostatecznie zachował się jak szczeniak. Szatynka zagryzła wargę i zaczęła kręcić na palcu końcówki włosów. Może to jednak było zauroczenie? W końcu, która młoda dziewczyna nie podkochuje się w przyjacielu starszego brata? Wiadomo brat jak to brat – zawsze wkurza, ale jego koledzy to jego całkowite przeciwieństwo. Właśnie taki był on. Inny, zupełnie inny... Na początku denerwujący, jednak z każdą kolejną godziną spędzoną w ich domu, stawał się coraz bardziej interesujący, coraz bardziej idealny…

- Chcesz się zatrzymać? – po terenowym samochodzie rozbiegł się nieco zachrypnięty głos młodego mężczyzny.

- Co? – szatynka patrzy z zaskoczeniem na swojego chłopaka. – Nie, nie. – zatrzymuje wzrok na przystojnym, dobrze zbudowanym, początkującym zawodniku MMA. Z każdą kolejną sekundą utwierdza się, że Dawid to zupełne jego przeciwieństwo... Czy to przypadek? Nie mają ze sobą nic wspólnego. No, poza miłością do sportu. Oczy, włosy, uśmiech, charakter... Wszystko jest inne. Amelia od razu odwraca twarz w stronę okna, gdy łapie się na tym, że porównuje ich ze sobą. To niedorzeczne. Od dobrych kilkunastu minut nie może przestać o nim myśleć, a nie robiła tego od tak dawna… Z każdym kolejnym pokonanym kilometrem zaczyna denerwować się coraz bardziej. Nie powinna, w końcu co roku spędza wakacje w rodzinnym, letnim domku. Wyjątek stanowiły zeszłoroczne wakacje...Wtedy nie była gotowa, aby go zobaczyć. Czy teraz jest? Zaczyna nerwowo wykręcać palce. Zobaczy go po raz pierwszy od 2 lat. To silniejsze od niej i zaczyna zastanawiać się czy się zmienił. Podobno nie… Tak twierdzi jej brat, który zupełnie nie rozumie, dlaczego jego siostra i przyjaciel stracili ze sobą kontakt. Wydawało mu się, że przez tyle lat dobrze czuli się w swoim towarzystwie. Wie że coś musiało się wydarzyć, lecz nie wie co. Nikt tego nie wie. Tak samo jak nikt nie wie, że to nie było zwykłe koleżeństwo… 

Zaczynamy! :) 

Mam nadzieję, że kolejny wytwór mojej wyobraźni przypadnie Wam do gustu :)  

Dlaczego taki a nie inny bohater? Proste - w pierwszej historii nie odegrał takiej roli, jaką początkowo chciałam, aby odegrał, dlatego daję mu jeszcze jedną szansę. Mam nadzieję, że tym razem się uda :D.

Zachęcam wszystkie osoby, które chcą być informowane do wpisywania się w zakładkę Informowani.